انتخابات و فرصت رشد ساختاری و فرایندی حل مسایل در استان*

مدتی قبل در اولین جلسه یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری شرکت کردم. چند نفر از کاندیداهای مجلس ، تعدادی از مدیران ، از فعالان رسانه، جهادی و تشکل های مردمی و مذهبی ، روحانیون و از اساتید دانشگاه و…
جلسه به صحبت های انتخاباتی می‌گذشت. اما بنده به این ظرفیت متشکل شده موسمی فکر میکردم و وضعیتی ایده آل برای این ظرفیت نیروی نخبگانی و انسانی و دغدغه مند تغییر.

موسم انتخابات ، دوران موقتی است. فردای انتخابات این تشکل های موسمی فرو میپاشد. دوران انتخابات دوران و فرصت رشد است. دوران رشد آگاهی عمومی درباره مسایل و راه حل ها. دوران تمرین گفتگو و استدلال و اقناع به بهانه کاندیدها و شناخت اصلح و بر سر موضوعات جدی و اساسی خرد و کلان محلی و ملی و بین المللی.

انتخابات ریاست جمهوری اتفاق بزرگی است. اما این اتفاق چگونه به تغییر بزرگ منتج میشود؟ عمده این بستر سازی و تغییر و حل مسایل باید در درون خود استان و بر تکیه بر توانمندی ها و ظرفیت های داخل استان بیفتد. انتخابات می تواند بهانه اتفاق بزرگ در ارتقا ساختاری جریان سیاسی اجتماعی نخبگانی و مردمی در استان باشد.

همان طور که انبوهی از نخبگان و مسولان و فعالین بر سر افراد کاندید اجماع می‌کنند چرا برای حل مسایل استان اجماع نمی‌کنند ؟

چرا این جمع های نخبگانی برای حل مسایل مردم استان در عرصه های متنوع اقتصادی اجتماعی فرهنگی امنیتی سیاسی زیست محیطی و شهری و… بصورت منظم و پایدار جلسه تشکیل نمی دهند ؟

چرا این جلسات برای حل مسایل ، به جای کاندیدها ، بعد از انتخابات استمرار ندارد ؟
نخبگان انبوهی از ظرفیت‌ها اعم از دانشی ، ارتباطات ، امکانات را می توانند را در کنار یکدیگر و بشرط شبکه بودن و مترکز بودن و هم افزایی و اجماع بر سر مسایل واحد برای حل مسایل ریز و درشت استان می توانند بسیج کنند ؟

چرا از ظرفیت‌های نخبکانی و تشکیلاتی برای ارتقا عدالت آموزشی ، عدالت در سلامت ، فقر زدایی ، مهار ریزگرد ، مدیریت آب ، مرز ، اعتیاد و جرم،ارتقا کیفیت زندگی شهری و… استفاده نکرد ؟

چرا این ظرفیت های انسانی توانمند ، به یک فعالیت موسمی موقت بسنده می‌کنند ؟
عمده مسایل محلی و مدیریتی روستاها و شهرهای استان بیش از سطح ریاست جمهوری و تغییر ایشان و سفر کابینه دولت درداخل استان و با ظرفیتهای داخلی استان قابل حل است.

کنش بر مبنای گفتمان انقلاب اسلامی یک کنش موقت نیست . یک کنش فردی هم نیست . یک کنش متنوع اعم از رصد و تحلیل و اقدام در قالب خرد جمعی و مشارکت نخبگان و مردم و بسیج همه ظرفیت‌ها برای حل مسایل جامعه است.

آبادی سیستان و بلوچستان بیش از اتقاق های خارج استانی و بودجه و پول و پروژه ها عمرانی ، بستگی به شدت همدلی ، همکاری ، مشارکت ، تحمل و صبر و تشکل مندی و نهاد سازی بومی برای تجمیع اراده ها و خرد جمعی و تکثیر و رشد حرکت های جمعی نخبگان و مردم در استان است .

به امید سیستان و بلوچستان آباد

*ابراهیم زاده