اولویت‌های پساجنگ

تجربه این نبرد نه‌فقط ابعاد نظامی، بلکه لایه‌های امنیتی، اجتماعی و رسانه‌ای را نیز تحت تأثیر قرار داد. حالا که آتش حملات متوقف شده، پرسش اساسی این است که ایران برای تقویت موقعیت داخلی و بیرونی خود چه مسیری را باید دنبال کند؟ پاسخ به این پرسش، بیش از هر چیز بر ضرورت حفظ انسجام داخلی و بازبینی در سیاست‌های امنیتی و رسانه‌ای تأکید دارد.

نخستین و شاید مهم‌ترین اولویت، حفظ همبستگی داخلی است؛ انسجامی که در سایه تهدید خارجی به‌وجود آمد و اکنون باید آن را به یک سرمایه پایدار تبدیل کرد. بی‌دلیل نبود که چهره‌هایی چون نتانیاهو و ترامپ، حساب ویژه‌ای روی نارضایتی‌ها و شکاف‌های اجتماعی در ایران باز کرده بودند. آن‌ها به‌خوبی می‌دانستند که یک جامعه منسجم، سدی محکم در برابر هر تجاوز خارجی است. اکنون که حلقه‌هایی از تفرقه‌افکنی دوباره در فضای رسانه‌ای و اجتماعی فعال شده‌اند، ضروری است با تدبیر و قاطعیت نسبت به آن‌ها هشدار داده شود. در سطح امنیتی، فعال‌سازی کامل جامعه اطلاعاتی کشور یک ضرورت انکارناپذیر است. درگیری اخیر نشان داد که نفوذ، خرابکاری و جاسوسی هنوز تهدیدات زنده‌ای هستند. باید عناصر نفوذی شناسایی و زیر ضربه قرار گیرند و در برخورد با حامیان رژیم صهیونی هیچ اغماضی صورت نگیرد. این تنها راه تضمین امنیت پایدار در دوران پساجنگ است.

نکته مهم دیگر، بازنگری اساسی در سیاست‌های مربوط به فضای مجازی است. جنگ اخیر عملاً نشان داد که ضعف در حکمرانی سایبری می‌تواند تبعات میدانی داشته باشد. از ارسال بی‌محابای تصاویر انفجارها تا بازنشر اطلاعات موقعیتی، همه و همه بخشی از اهداف دشمن را در تحقق حملات هوایی محقق کردند. رهبر معظم انقلاب سال‌ها پیش نسبت به وضعیت رهاشده فضای مجازی هشدار داده بودند و اکنون نوبت عمل رسیده است؛ پالایش پلتفرم‌هایی که داده‌ها را در اختیار دشمن قرار می‌دهند، مقابله با اکانت‌های سازمان‌یافته، و تنظیم دقیق‌تر قوانین مربوط به فیلترشکن‌ها، همه باید با رویکردی واقع‌گرایانه دنبال شود.

در عرصه سیاست خارجی نیز باید نگاه تازه‌ای شکل گیرد. مذاکراتی که قرار بود از تنش جلوگیری کند، در عمل پوششی برای آغاز جنگ شد. پیام روشن این ماجرا آن است که نباید به روندهای دیپلماتیکی که بهانه‌ای برای فریب و تضعیف توان دفاعی کشور هستند، دل بست. از این پس نه‌تنها بازگشت به میز مذاکره بی‌معنا خواهد بود، بلکه طرح دوباره آن، باید با تردید و حتی برخورد مواجه شود.

در نهایت، آمادگی زیرساختی کشور برای مواجهه با سناریوهای احتمالی جنگ باید افزایش یابد. ادارات، مراکز صنعتی، شرکت‌ها و نهادهای خدماتی باید برنامه‌ای شفاف برای ادامه کار در شرایط جنگی داشته باشند. همچنین، الگوهای حفاظتی از اسناد، اماکن و افراد کلیدی باید بازنگری و تقویت شوند. تجربه اخیر ثابت کرد که امنیت یک ضرورت عملیاتی است که باید در همه سطوح جاری شود. اگر ایران از این فرصت برای اصلاح ضعف‌ها و تثبیت قوت‌ها استفاده کند، تهدید به یک نقطه عطف تاریخی برای تقویت جایگاه ملی تبدیل خواهد شد. حسن نوروزی