نفس‌های آخر تالاب جازموریان

دلگان- خبرنگار ندای باران- تالاب جازموریان، همیشه مثل یک فرش سبز و آبی در دل جنوب شرق ایران می درخشید؛ جایی که پرنده‌ها لانه می‌ساختند، حیوانات آب می‌خوردند، زمین های کشاورزی سرسبز و پر رونق و پربرکت و مردم دلشان خوش بود به رطوبت و نسیمی که از سمت تالاب می‌وزید. اما اکنون چند سالی است که این تالاب عزیز، دیگر رنگ آب به خودش ندیده و فقط خاک و غبار و حسرت باقی مانده.

امروز دیگر خبری از آن منظره‌های زیبا و دلنشین نیست. به جای آن، ریزگردها هر روز میهمان ناخوانده مردم دلگان شده‌اند. نفس کشیدن سخت شده، چشم‌ها می‌سوزد، و بیماری‌های تنفسی روز به روز بیشتر می‌شود.
بدتر از همه، با خشک شدن تالاب، وزش بادهای گرم و سوزان هم آغاز شده است.

بادهایی که دیگر هیچ رطوبتی ندارند و انگار آتش به جان مردم می‌ریزند. حالا در بیشتر روزهای سال، مردم دلگان دمایی بین ۴۵ تا ۵۰ درجه را تحمل می‌کنند. تصور کنید، زندگی کردن در چنین گرمایی، بدون نسیم خنک و بدون ذره‌ای رطوبت چه عذابی دارد.
یکی از اصلی‌ترین دلایل این وضعیت دردناک، ساخت سدهای متعدد در استان کرمان است. سدهایی که جلوی جریان آب به سمت تالاب را گرفتند و کم‌کم جازموریان را خشک و بی‌جان کردند.

اگر همین حالا کاری برای احیای تالاب نکنیم، روزی می‌رسد که مردم دلگان و روستاهای اطراف، دیگر نتوانند در خانه و زمین‌های پدری‌شان زندگی کنند و مجبور می‌شوند راهی شهرها و استان‌های دیگر شوند. آن وقت نه فقط یک تالاب، بلکه یک فرهنگ، یک شیوه زندگی و هزاران خاطره از دست می‌رود.

ما باید جازموریان را دوباره زنده کنیم. این تالاب فقط یک پهنه آبی نیست؛ قلب تپنده منطقه است، مایه امید و آرامش مردم. احیای جازموریان یعنی نجات هزاران زندگی، یعنی نفس کشیدن دوباره، یعنی برگشتن پرنده‌ها و سبز شدن دوباره زمین.

امروز وقت آن رسیده که به جای حرف، عمل کنیم. قبل از آنکه دیر شود، بیایید دست به دست هم بدهیم و کاری کنیم که این تالاب دوباره زنده شود و مردم دلگان دوباره زیر آسمان آبی، بدون گرد و غبار و بدون بادهای سوزان نفس بکشند.

هم‌اکنون این تالاب منتظر تجویز یک نسخه مناسب از سوی دست‌اندرکاران است. اگر نسخه‌ای شایسته و فوری برای آن تجویز نشود، این تالاب به بحرانی کنترل‌نشده تبدیل خواهد شد؛ بحرانی که مهار آن، شاید دیگر هیچ‌وقت ممکن نباشد.

بیایید امروز تجویزی موثر و فوری بیابیم تا فردا نه درد و رنج که امید و احیاء به سرزمین‌مان بازگردد.

*یادداشت از: مجید شهلی‌بر