یادداشت/ به بهانه روز خبرنگار؛ دمی با یاران شهید

زاهدان- ندای باران- نسیم صبحگاهی آرام آرام از میان گلزار شهدا می‌گذرد و بوی عطر گل‌های پرپرشده و ایثار و شهادت فضای بهشت مصطفی زاهدان را پر کرده است. از دور، نگاه‌ام به سنگی سیاه می‌افتد که روی آن نوشته‌اند: «شهید ناصر ریگی» سرکنسول وقت ایران در مزار شریف که به همراه شهید محمود صارمی و دیگر همراهان و همکارانشان بدست سنگ دلانی از خدا بی خبر به شهادت رسیدند.

هر چند که دستم از مزار همکار شهیدم «محمود صارمی» کوتاه است و من در زاهدان و او در تهران، بهشت زهرا قطعه خبرنگاران؛ اما همیشه وقتی سنگ مزار شهید ریگی را می بینم به یاد محمود عزیز و آخرین جملاتی که از طریق تلفن ساتالایت به ایرنا مخابر شد، می افتم.
می‌نشینم کنار مزار، دست روی سنگ خنک می‌گذارم و بی‌اختیار صدایی در ذهنم می‌پیچد:
«مزار شریف سقوط کرده… آن‌ها وارد کنسولگری شدند…»
این جمله‌ها نه از کتابی قدیمی، که از اعماق حافظه این سرزمین برمی‌خیزند؛ حافظه‌ای که فراموش نکرده روزی یک خبرنگار، حقیقت را تا آخرین لحظه روایت کرد، حتی وقتی گلوله‌ها بی‌وقفه می‌باریدند.
گلزار شهدا، پر است از روایت‌هایی که در هیچ روزنامه‌ای چاپ نشده. اینجا، شهید حسین ضامن، شهید محسن خزایی، شهید ذوالفقاری و شهید نیکپور هم هستند؛ چهره‌های آفتاب‌سوخته همراه با لبخندی آرام و دوربین و قلمی که دیگر تصویر و گزارش تازه‌ای ثبت نمی‌کند. از سوریه تا افغانستان، از جبهه‌های دفاع مقدس تا میدان‌های امروز، خبرنگاران شهید، همان‌هایی‌اند که بین «شاهد بودن» و «شهید شدن»، مرزی قائل نشدند.
در روز خبرنگار، آمده‌ام که فقط بگویم:
ای کسانی که خبر را با خون نوشتید، ما هنوز با همان قلم‌های لرزان، در میان آتش و گردوغبار، روایتگر حقیقت‌ایم. شما رفتید تا دروغ زنده نماند؛ ما می‌مانیم تا صدای حقیقت خاموش نشود.
امروز، دمی با شما بودن، یعنی مرور تمام لحظاتی که از پشت لنز و میان سطرهای خبر، با مرگ روبه‌رو شدید اما عقب نکشیدید.
ای کاش در شلوغی این روز، یادمان نرود که روز خبرنگار، در تقویم با خون آغاز شد… و با یاد شماست که معنا پیدا می‌کند.
۱۷ مرداد، روزی که در تقویم ایران به نام روز خبرنگار نقش بسته، تنها یادآور رسالت سنگین اهل قلم و حقیقت نیست؛ بلکه خاطره‌ای تلخ از شهادت محمود صارمی، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی، را نیز در دل خود دارد. این روز، فرصتی‌ست برای یاد کردن از آنانی که در میدان‌های آتش و خون، روایتگر حقیقت بودند و جان خود را در این راه تقدیم کردند.

روز خبرنگار، صرفاً یک مناسبت صنفی نیست؛ فرصتی است برای مرور تعهد، شجاعت و عشق به حقیقت. در میان شهدای خبرنگار، نام‌هایی وجود دارد که در خطوط خبری شاید کوتاه باشند، اما در دفتر تاریخ، با حروفی بزرگ ثبت شده‌اند. شهید محمود صارمی در مزار شریف افغانستان، شهید محسن خزایی در سوریه، شهید حسین ضامن در جبهه نبرد حق علیه باطل، شهید ذوالفقاری در جنایت گروهک تروریستی در تاسوکی ، شهید نیکپور به همراه سرداران شهید شوشتری و محمد زاده در پیشین و ده‌ها خبرنگار شهید دیگر، سند زنده‌ای هستند بر اینکه “خبر” گاهی با خون نوشته می‌شود.
قدم زدن در کنار مزار این عزیزان، حس عجیبی دارد. گویی صدای دوربین‌ها و ضبط‌صوت‌ها هنوز در گوش سنگ‌ها طنین‌انداز است؛ گویی شهدا از پس خاک، همچنان می‌خواهند روایت‌های ناگفته‌شان را به گوش جهان برسانند.
خبرنگار شهید، مرز میان «شاهد» و «شهید» را از میان برمی‌دارد. او همان کسی است که در متن حادثه می‌ایستد، تا حقیقت را ببیند، بنویسد، و گاه، با جان خود امضا کند. اینان یادآور می‌شوند که رسالت خبرنگاری، تنها نوشتن کلمات نیست، بلکه نوشتن با قلمی آغشته به صداقت، شجاعت و عشق به مردم است.

در روز خبرنگار، اگر دمی به یاد شهدا باشیم، شاید نگاه ما به حرفه‌مان عمیق‌تر شود. آنان رفتند تا حقیقت بماند؛ ما بمانیم تا روایت حقیقت ادامه پیدا کند.

امروز توفیق داشتم به مناسبت روز خبرنگار به اتفاق مدیر کل صدا و سیمای استان، داود صیاد معاون فرهنگی و رسانه ای اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، نوری رئیس خبرگزاری جمهوری اسلامی استان و جمعی از مدیران و خبرنگاران و فعالان عرصه خبر و رسانه ضمن غبار روبی و عطر افشانی گلزار شهدا و ذکر فاتحه، یاد و خاطره همکاران شهیدمان را گرامی داشتیم، شهدایی که با جان و خونشان ایثار کردند تا حقیقت در تاریک خانه های استکبار و صهیونیست از نگاه ها پنهان نماند، جان فدا کردند تا جنایات جنایتکاران را برای مردم دنیا نمایان کنند.

آنان رفتند و ما ماندیم تا قلم و دوربین شان بر زمین نماند، آماده‌ایم تا جان را فدای راه حق و حقیقت کنیم.
نویسنده: حیدر سرایانی